بسم الله

گاهی آنقدر در خودت غرق می شوی و به نداشته هایت فکر می کنی که از همه چیز و همه کس غافل می مانی، از تمام داشته ها و شکری که برای تک تکشان باید به جای آوری و حقوقی که به خاطر وجودشان بر گردنت سنگینی می کند. آیا دیگر جایی برای غصه خوردن و افسرده شدن و دلمردگی هست؟

بیش از آنکه از دنیا و مافیها طلبکار باشی، از نفس خودت طلبکار باش و حساب بکش.

یادت که نمی رود؟...